Szklana Góra

Zyska sławę, królem będzie

Kto na szklaną górę wejdzie.



Kto zdobędzie szczyt w błękicie

Będzie tym, kto jest na szczycie.



Lecz, choć wielu kusi wejście

Jeden tylko ma tam miejsce.



A, że przecież Góra - Szklana,

Więc dla wielu - niewidzialna.



Nawet tym, co na jej zboczach

Szczyt się nie odbija w oczach.



Skóra Góry gładka, śliska,

Diamentowo jest przejrzysta.



I dopiero krew rozlana

Wskaże gdzie jest szklana ściana.



Więc po śladach cudzej krwi

Wiedzie wąski ślad na szczyt.



Ale nie wie nikt wśród żywych

Czy ten szlak, to szlak prawdziwy.



I niejeden całe życie

Nie wie, że już był na szczycie.



Więc się modli u stóp krzyży

Za tych, którzy padli niżej.



Po czym u ich boku spocznie

U stóp góry niewidocznej.



Zyska sławę, królem będzie

Kto na szklaną górę wejdzie...